19. Mektub’un Altıncı Nükteli İşareti’ndeki “Âl-i Beyt’e muhabbeti Kur’ân emrediyor. Hazret-i Peygamber Aleyhissalâtü Vesselâm çok teşvîk etmiş. O muhabbet, Şîalar için belki bir özür teşkîl eder. Çünkü ehl-i muhabbet bir derece ehl-i sekirdir. Ne için Şîalar, hususan Râfızîler, o muhabbetten istifâde etmiyorlar? Belki işâret-i Nebeviye ile o fart-ı muhabbette mahkûmdurlar?” Sualini ve cevabını cümle cümle izah eder misiniz?

Eğer denilse: “Âl-i Beyt’e muhabbeti Kur’ân emrediyor. Hazret-i Peygamber Aleyhissalâtü Vesselâm çok teşvîk etmiş. O muhabbet, Şîalar için belki bir özür teşkîl eder. Çünkü ehl-i muhabbet bir derece ehl-i sekirdir.

Bu konuda şöyle denilse; “Peygamberimizin Ehl-i Beyt’ine muhabbet etmeyi Kur’ân emrediyor. Hz. Peygamber (asm) da Ehl-i Beyt’ine sevgi duymayı çokça teşvik etmiş. Ehl-i Beyte karşı duyulan o sevgi Şialar[1] için bir özür sayılır (mı?) çünkü muhabbet ehli insanlar bir derece muhabbet sarhoşudur.

Ne için Şîalar, hususan Râfızîler, o muhabbetten istifâde etmiyorlar? Belki işâret-i Nebeviye ile o fart-ı muhabbette mahkûmdurlar?”

Şialar ve özellikle de Rafizîler Peygamberimizin ehli beytine duydukları bu sevgiden (neden) faydalanamıyorlar. Hatta Peygamberimizin işaretlerinden anlaşıldığına göre bu muhabbet sebebiyle mahkumdurlar.

Elcevab: Muhabbet iki kısımdır. Biri, ma‘nâ-yı harfi ile, yani Resûl-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm hesabına, Cenâb-ı Hakk nâmına, Hazret-i Alî ile Hasan ve Hüseyin ve Âl-i Beyt’i sevmektir.

Cevaben: Hz. Ali başta olmak üzere Ehl-i Beyte duyulan sevgi ikiye ayrılır. Biri mana-yı harfi[2] ile duyulan sevgidir. Yani Hz. Ali’yi, Hz. Hasan’ı, Hz. Hüseyin’i ve ehl-i beyti Cenâb-ı Hak namına ve Resul-i Ekrem (asm) hesabına sevmektir.

Şu muhabbet, Resûl-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm’ın muhabbetini ziyâdeleştirir. Cenâb-ı Hakk’ın muhabbetine vesîle olur. Şu muhabbet meşrû‘dur. İfrâtı zarar vermez, tecâvüz etmez. Başkalarının zemmini ve adâvetini iktizâ etmez.

Şu şekilde ehli beyte duyulan sevgi, Resul-i Ekrem (asm)’a duyulan sevgiyi artırır. Cenâb-ı Hakk'ı daha fazla sevmeye vesile olur. Şu şekilde ehli beyte duyulan sevgi meşru dairede duyulan bir sevgidir. Böylesi bir sevgide ileri gitmek insanın itikadına zarar vermez. Haddi aşmaz. Başkalarının zemmedilmesini veya düşmanlık edilmesini gerektirmez.

İkincisi, ma‘nâ-yı ismiyle muhabbettir. Yani bizzât onları sever. Hazret-i Peygamber Aleyhissalâtü Vesselâm’ı düşünmeden Hazret-i Alî’nin kahramanlıklarını ve kemâlini ve Hazret-i Hasan ve Hüseyin’in yüksek fazîletlerini düşünüp sever. Hatta Allah’ı bilmese de Peygamber’i (asm) tanımasa da, yine onları sever.

İkinci çeşit sevgi ise mana-yı ismi[3] ile duyulan sevgidir. Yani onları bizatihi sever. Hz. Peygamber (asm)’ı düşünmeden doğrudan doğruya Hz. Ali’nin şahsî kahramanlıklarını ve kemâlâtını, Hz. Hasan ve Hüseyin’in şahıslarındaki yüksek faziletlerini düşünüp (bu zatları Allah ve Resulünün sevgisine vesile olmak noktasında sevmesi gerekirken) onları doğrudan sever. Hatta Allah’ı bilmese de peygamberi tanımasa da doğrudan doğruya yine onları sever.

Bu sevmek, Resûl-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm’ın muhabbetine ve Cenâb-ı Hakk’ın muhabbetine sebebiyet vermez. Hem ifrât olsa, başkaların zemmini ve adâvetini iktizâ eder.

Hz. Ali ve Ehli Beyt’e karşı duyulan böylesi bir sevgi, Resul-i Ekrem (asm)’ın sevgisine ve Cenâb-ı Hakk'ın muhabbetine sebep olmaz. Bu nedenle böylesi bir sevgide ileri gitmek başka kişilerin zemmedilmesini (kötülenmesini) ve düşmanlık duyulmasını gerektirir.

İşte işâret-i Nebeviye ile, Hazret-i Alî hakkında ziyâde muhabbetlerinden, Hazret-i Ebû Bekri’s-Sıddîk ile Hazret-i Ömer’den teberrî ettiklerinden, hasârete düşmüşler. Ve o menfî muhabbet, sebeb-i hasârettir.

İşte sevgili Peygamberimizin işaret ettiği, (Şialar, özellikle de Rafizîler) Hz. Ali hakkında aşırıya kaçan sevgileri sebebiyle Hz. Ebu Bekir ile Hz. Ömer’den yüz çevirdikleri için zarara düşüyorlar. Başta ilk üç halife olma üzere sahabe hakkında kötü sonuçlar doğuran böylesi bir sevgi onların zarar etmelerine sebeptir. 

Hem nakl-i sahîh ile ferman etmiş ki: اِذَا مَشَوُا الْمُطَيْطَٓاءُ وَخَدَمَتْهُمْ بَنَاتُ فَارِسَ وَالرُّومِ رَدَّ اللّٰهُ بَاْسَهُمْ بَيْنَهُمْ وَسَلَّطَ شِرَارَهُمْ عَلٰي خِيَارِهِمْ deyip,

Hem sıhhati kesin olarak nakledildiğine göre, Peygamberimiz (asm) buyurmuş ki, “Ne zaman ki, Fars ve Rum kızları size hizmet etti. O vakit belanız, fitneniz içinize girecek. Harbiniz dâhilî olacak. Şerlileriniz başa geçip, hayırlı ve iyi olanlarınıza musallat olacaklar” diyerek

“Ne vakit size Fars ve Rum kızları hizmet etti; o vakit belânız, fitneniz içinize girecek. Harbiniz dâhilî olacak. Şerîrleriniz başa geçip, hayırlılar ve iyilerinize musallat olacaklar!” haber vermiş. Otuz sene sonra haber verdiği gibi çıkmış.

“Ne zaman ki, Fars (İran) ve Rum (Bizans) kızları size hizmet etmeye başladılar. İşte o vakit belanız ve fitneniz içinize girip harbiniz dâhilî olacak. Şerli olanlarınız başa geçip hayırlı ve iyi olanlarınıza musallat olacaklar.!” Diye haber vermiş. (Raşid halifeler dönemi olan) 30 sene (bittikten) sonra verdiği bu haber dosdoğru çıkmış.

Hem nakl-i sahîh-i kat‘î ile ferman etmiş ki: وَتُفْتَحُ خَيْبَرُ عَلٰي يَدَيْ عَلِيٍّ  deyip, “Hayber kal‘asının fethi Ali’nin eli ile olacak.”

Hem sıhhat ve doğruluğu kesin olarak nakledildiğine göre, Peygamberimiz (asm), “Hayber kalesinin fethi, Ali’nin eliyle olacak” diyerek Hayber kalesinin fethedilmesi Hz. Ali’nin eliyle olacak” diye buyurmuş.

Me’mûlün pek fevkınde, ikinci gün bir mu‘cize-i Nebeviye olarak Hayber Kal‘asının kapısını Hazret-i Alî çekip kalkan gibi isti‘mâl ederek fethe muvaffak olduktan sonra kapıyı yere atmış. Sekiz kuvvetli adam o kapıyı yerden kaldıramamış. Bir rivâyette kırk adam kaldıramamış.

Umulanın çok üstünde, Hayber savaşının ikinci gününde Peygamberimizin (asm) bir mucizesi olarak Hz. Ali, Hayber kalesinin kapısını yerinden çekip kalkan gibi kullanarak Hayber kalesinin fethine muvaffak olduktan sonra kale kapısını yere atmış. Savaş bittikten sonra sekiz kuvvetli adam o kapıyı yerden kaldıramamış. Başka bir rivayette kırk adam (o kapıyı yerden) kaldıramamış.

Hem ferman etmiş ki: لَا تَقُومُ السَّاعَةُ حَتّٰي تَقْتَتِلَ فِئَتَانِ دَعْوَاهُمَا وَاحِدَةٌ  diye, Sıffîn’de Hazret-i Alî ile Muâviye’nin harbini haber vermiş.

Hem buyurmuş ki, “Davaları bir olan iki cemaat birbiriyle savaşmadıkça kıyamet kopmaz” diyerek Hz. Ali ile Hz. Muaviye’nin Sıffîn’deki savaşını haber vermiş.

Hem ferman etmiş ki: اِنَّ عَمَّارًا تَقْتُلُهُ الْفِئَةُ الْبَاغِيَةُ  diye, “Bâğî bir tâife Ammâr’ı katledecek.” sonra Sıffîn Harbi’nde katledildi. Hazret-i Alî, onu Muâviye’nin tarafdârları bâğî olduklarına huccet gösterdi. Fakat Muâviye te’vîl etti. Amr İbnü’l-Âs dedi: “Bâğî yalnız onun kātilleridir. Umumumuz değiliz.”

Hem buyurmuş ki, “Bâğî bir taife, Ammar’ı katledecek” diyerek Ammar, “bağî (haktan ayrılan, haddi aşan) bir topluluk tarafından katledilecek buyurmuş. Hz. Ammar bin Yasir[4] Sıffîn savaşında Hz. Ali’nin safında şehid edildi. Hz. Ali (Ammar bin Yasir’in Hz. Muaviye taraftarları tarafından katledilmesini Peygamber Efendimizin bu haberine dayanarak) Muaviye taraftarlarının bağî (haktan ayrılan, haddi aşan) olduklarına delil olarak gösterdi. Fakat Muaviye bu hadisi yorumladı. Amr bin Âs, “bütün taraftarlar bağî değiliz. Yalnız onu katledenler bağîdir” diyerek tevil etti.

Hem ferman etmiş ki: اِنَّ الْفِتَنَ لَا تَظْهَرُ مَادَامَ عُمَرُ حَيًّا  diye, “Hazret-i Ömer sağ kaldıkça içinizde fitneler zuhûr etmez!” Haber vermiş. Öyle de olmuş.

Hem buyurmuş ki, “Ömer sağ kaldıkça, içinizde fitneler zuhur etmez” diyerek, “Hz. Ömer sağ kaldıkça İslam toplumu içinde fitnelerin zuhur etmeyeceğini” haber vermiş. Öyle de olmuş.

Hem Süheyl İbn-ü Amr daha îmâna gelmeden esîr olmuş. Hazret-i Ömer, Resûl-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm’a demiş ki: “İzin ver. Ben bunun dişlerini çekeceğim. Çünkü o fesâhatiyle küffâr-ı Kureyşi harbimize teşvîk ediyordu.”

Hem Süheyl İbn-i Amr[5] (adındaki şair ve hatip) henüz iman etmemişti. (Bedir savaşında) esir edildi. “Hz. Ömer, Resul-i Ekrem (asm)’a; “İzin ver ben bunun dişlerini sökeceğim. (Ta ki düzgün konuşamasın.) Çünkü o fesahatiyle (açık ve etkili konuşmasıyla) Kureyş kafirlerini bize karşı savaşmaya teşvik ediyordu” demiş.

Resûl-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm ferman etmiş ki: وَعَسٰٓي اَنْ يَقُومَ مَقَامًا يَسُرُّكَ يَا عُمَرُ  diye,

Resul-i Ekrem (asm) Hz. Ömer’e buyurmuş ki, “Ya Ömer umulur ki o, seni sevindirecek bir makama gelir” diyerek,

Resûl-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm’ın vefatı hengâmında olan dehşet-engîz ve sabır-sûz hâdisede, Hazret-i Ebû Bekri’s-Sıddîk nasıl ki Medîne-i Münevvere’de kemâl-i metânetle herkese teselli verip mühim bir hutbe ile Sahâbeleri teskîn etmiş.

Resul-i Ekrem (asm)’ın vefat ettiği hengamede meydana gelen insanı dehşete salan ve sabretmesi çok zor olan o hadisede, nasıl ki, Hz. Ebu Bekir Medine-i Münevvere’de tam bir metanetle herkese teselli verip çok önemli bir hutbe (hitabet, konuşma) ile sahabeleri sakinleştirmiş.

Aynen onun gibi şu Süheyl, o hengâmda Mekke-i Mükerreme’de aynı Ebû Bekri’s-Sıddîk gibi Sahâbeye teskîn ve teselli verip, ma‘lûm fesâhatiyle Ebû Bekri’s-Sıddîk’ın aynı hutbesinin meâlinde bir nutuk söylemiş. Hatta iki hutbenin kelimeleri birbirine benzer.

Aynen (Hz. Ebu Bekir’in hutbesi) gibi şu Süheyl de (Efendimizin vefat haberi Mekke’ye ulaştığında) tıpkı Hz. Ebu Bekir gibi Mekke’deki sahabelere teselli verip sakinleştirmiş. Bilinen fesahatiyle (açık, anlaşılır ve etkili konuşmasıyla) Hz. Ebu Bekir’in hutbesine benzer bir konuşma yapmış. Hatta iki hutbenin kelimeleri birbirine benzer.

Hem Sürâka’ya ferman etmiş ki: كَيْفَ بِكَ اِذَا لَبِسْتَ سُوَارَيْ كِسْرٰي  diye, “Kisrâ’nın iki bileziğini giyeceksin.”

Hem Sürakâ’ya[6] buyurmuş ki, “Kisrâ’nın iki bilezikleri sana giydirildiği zaman nasıl olacaksın?” diyerek, Kisrâ’nın[7] (şahsî hazinelerinden) iki bileziğini giyeceksin” demiş.

Hazret-i Ömer zamanında Kisrâ mahvedildi. Ziynetleri ve şâhâne bilezikleri geldi. Hazret-i Ömer Sürâka’ya giydirdi. Dedi: اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ  الَّذ۪ي سَلَبَهُمَا كِسْرٰي وَاَلْبَسَهُمَا سُرَاقَةَ ihbâr-ı Nebevîyi tasdîk ettirdi.

Hz. Ömer’in hilafeti zamanında Kisrâ(nın saltanat ve devleti) mahvedildi. (Sasanî Devleti yıkılıp İran bütünüyle fethedildi). Sarayın ziynetleri ve şahane bilezikleri Medine’ye geldi. Hz. Ömer (Kisrâ’nın şahsî) bilezikleri(ni) Sürakâ’ya giydirdi. Ve şöyle dedi. “Bu iki bileziği Kisrâ’dan alıp, onları Sürakâ’ya giydiren Allah’a hamd olsun” böylece Peygamberimizin verdiği haberi doğru çıkardı.

Hem ferman etmiş ki: اِذَا ذَهَبَ كِسْرٰي فَلَا كِسْرٰي بَعْدَهُ diye, “Kisrâ-yı Fârisî gittikten sonra daha kisrâ çıkmayacak.” Haber vermiş. Hem öyle olmuş.

Hem buyurmuş ki, “Kisrâ-yı Fars gittikten sonra, daha Kisrâ çıkmayacak” diyerek, Fars devletinin (o günkü) Kisrâ’sı gittikten sonra bir daha Kisrâ çıkmayacak” diye haber vermiş. Aynen öyle olmuş.

Hem Kisrâ elçisine demiş: “Şimdi Kisrâ’nın oğlu Şirviye, Pervîz Kisrâ’yı öldürdü.” O elçi tahkîk etmiş. Aynı vakitte öyle olmuş. O da İslâm olmuş. Bazı ehâdîsde o elçinin adı Fîrûz’dur.

Hem Medine’de bulunan Kisrâ elçisine, “Şimdi Kisrâ’nın oğlu Şirviye,[8] (2. Hüsrev) Perviz’i[9] öldürdü” demiş. O elçi araştırmış, (2. Hüsrev) Perviz’in, (kendi oğlu tarafından Peygamber Efendimizin bildirdiği) aynı zamanda katledildiğini öğrenmiş. (Bu haberin doğru çıkması üzerine iman edip) İslam dairesine girmiş. Bazı hadislerde o elçinin adı Firuz olarak belirtilir.

Hem nakl-i sahîh ile Hâtıb ibn-i Ebî Beltea’nın, gizli Kureyş’e gönderdiği mektubu haber vermiş. Hazret-i Alî ile Mikdâd’ı göndermiş. “Filan mevki‘de bir şahısta şöyle bir mektub var. Alınız, getiriniz!” Gittiler. Aynı yerde, aynı mektubu getirdiler. Hâtıb’ı celbetti. “Neden yaptın?” demiş. O da özür beyân etmiş. Özrünü kabul etmiş.

Hem sıhhati kesin olarak nakledildiğine göre, Hâtib İbn-i Beltea’nın,[10] gizli bir şekilde Kureyş kabilesine gönderdiği mektubu haber vermiş. Hz. Ali ile Mikdad’ı[11] “Filan mevkide bir şahısta şöyle bir mektup var. Alınız ve getiriniz!” diyerek göndermiş. (Hz. Ali ile Mikdad) gittiler. (Peygamber Efendimizin tarif ettiği) aynı yerde bahsettiği mektubu buldular.[12] Alıp Resul-i Ekrem’e getirdiler. (Peygamber Efendimiz (asm), Hâtib İbn-i Beltea’yı yanına çağırdı. “Neden (böyle bir ihanette bulundun) diye sormuş. O da özür beyan etmiş. Resul-i Ekrem (asm), (Bedir ashabından olması ve bu işi ihanet kastı olmaksızın yanılgıyla yapmış olması dolayısıyla) onun özrünü kabul etmiş. (Yani normal şartlarda, savaş halinde vatana ihanet anlamına gelen bu hareketi affetmiş.)

Hem nakl-i sahîh ile Utbe ibn-i Ebî Leheb hakkında ferman etmiş ki: يَاْكُلُهُ كَلْبُ اللّٰهِ diye, Utbe’nin âkıbet-i fecîasını haber vermiş. Sonra Yemen tarafına giderken bir aslan gelip onu yemiş. Peygamber Aleyhissalâtü Vesselâm’ın hem bedduâsını hem haberini tasdîk etmiş.

Hem sıhhati kesin olarak nakledildiğine göre Utbe İbn-i Ebu Leheb[13] hakkında; “Allah’ın (bir) köpeği onu yiyecek” diyerek Utbe’nin feci bir akıbete uğrayacağını haber vermiş. Sonraları Utbe, Yemen tarafına giderken bir aslan gelip onu yemiş. Böylece Peygamber Efendimiz asm)’ın hem bedduası gerçekleşmiş hem de verdiği haberi doğru çıkmış.

Hem nakl-i sahîh ile Feth-i Mekke vaktinde Hazret-i Bilâl-i Habeşî Ka‘be damına çıkıp ezan okumuş.

Hem sıhhati kesin olarak nakledildiğine göre Mekke’nin fethinde Bilal-i Habeşî[14] (ra), (Peygamberimiz (asm)’ın emriyle) Kâbe’nin damına çıkıp ezan okumuş.

Rüesâ-yı Kureyşden Ebî Süfyân, Attâb ibn-i Üseyd ve Hâris ibn-i Hişâm oturup konuştular. Attâb dedi: “Pederim Üseyd bahtiyar idi ki bugünü görmedi.”

(Bu esnada) Kureyş kabilesinin reislerinden Ebu Süfyan,[15] Attab İbn-i Üseyd,[16] ve Haris İbn-i Hişâm[17] oturup birbiriyle konuşmaya başladılar. Attab, “Babam Üseyd bahtiyar bir adam idi ki, bugünü görmedi” dedi.

Hâris dedi ki: “Muhammed (asm) bu siyah kargadan başka adam bulmadı mı ki müezzin yapsın.” Hazret-i Bilâl-i Habeşî’yi tezyîf etti.

Haris, “Muhammed (asm) müezzinlik yapmak için bu siyah kargadan başka adam bulamadı mı?” diyerek Hz. Bilal-i Habeşî’ye hakaret etti.

Ebî Süfyân dedi: “Ben korkarım, bir şey demeyeceğim. Kimse olmasa da şu Bathâ’nın taşları ona haber verecek, o bilecek.” Hakîkaten bir parça sonra Resûl-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm onlara rast geldi. Harfiyen konuştuklarını söyledi. O vakit Attâb ile Hâris şehâdet getirdiler, müslüman oldular.

(Konuşma sırası) Ebu Süfyan’a gelince, “Ben bir şey demekten korkarım. Hiç kimse olmasa da şu Batha’nın[18] taşları ona (Peygamber Efendimize) haber verecek, o da böylece bizim ne konuştuğumuzu bilecek.” Gerçekten de kısa bir zaman sonra Resul-i Ekrem (asm) onlara rast geldi. Yaptıkları konuşmayı harfiyen onlara söyledi. O anda Attab ile Haris (Peygamber Efendimizin bu mucizesi karşısında) kelime-i şehadet getirip Müslüman oldular.

İşte ey bîçâre mülhid ve Peygamber Aleyhissalâtü Vesselâm’ı tanımayan kalbsiz adam! Bak, Kureyş’in iki muannid büyükleri, birtek ihbâr-ı gaybî ile îmâna geldiler. Ne kadar kalbin bozulmuş ki, ma‘nevî tevâtür ile bu ihbâr-ı gaybî gibi binler mu‘cizâtı işitiyorsun, yine kanâat-i tâmmen gelmiyor. Her ne ise sadede dönüyoruz.

İşte ey (imansızlık gibi bir) çaresizlik içine düşmüş olan dinsiz! Ve ey Peygamber (asm)’ı gereği gibi tanımayan kalpsiz adam! Kureyş kabilesinin iki inatçı ve büyük reisi, Peygamber Efendimizin vermiş olduğu bir tek gaybî haber ile iman dairesine girdiler. Senin kalbin ne kadar bozulmuş ki, Peygamber Efendimizin manevi tevatür derecesinde (yani yalan olma ihtimali olmaksızın bize ulaşmış olan) binlerce ihbar-ı gayb mucizesini işittiğin halde yine de tam olarak kanaat etmiyorsun. Her ne ise asıl meseleye dönüyoruz.

Hem nakl-i sahîh ile Gazve-i Bedir’de Hazret-i Abbâs Sahâbelerin eline esîr düştüğü vakitte, fidye-i necât istenilmiş. O da demiş: “Param yok.” Hazret-i Resûl-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm ferman etmiş ki: “Zevcen Ümm-ü Fadl yanında bu kadar parayı filan yere bırakmışsın.” demiş. Hazret-i Abbâs tasdîk edip, “İkimizden başka kimse bilmediği bir sır idi.” O vakit kemâl-i îmânı kazanıp İslâm olmuş.

Hem sıhhati kesin olarak nakledildiğine göre, (Peygamberimizin amcası) Hz. Abbas Bedir savaşında sahâbelerin eline esir düşmüştü. Kendisinden, (şayet kurtulmak istiyorsa) kurtuluş fidyesi vermesi istenmiş, o da “param yok” demiş. (Konu Peygamber Efendimize intikal edince) Resul-i Ekrem (asm) ona buyurmuş ki, “Zevcen (hanımın) Ümmü Fadl’ın yanında şu kadar parayı filan yere bıraktın” demiş. Hz. Abbas, doğru! deyip, “(Bu verdiğin haber eşimle benim) ikimizden başka hiç kimsenin bilmediği bir sır idi” diyerek o anda tam bir iman kazanıp samimi bir Müslüman olmuş.

Hem nakl-i sahîh-i kat‘î ile muzır bir sâhir olan Lebîd-i Yahûdî, Resûl-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm’ı rencide etmek için acîb ve müessir bir sihir yapmış, bir tarağa saçları sarmış. Üstünde sihir yapmış, bir kuyuya atmış.

Hem sıhhat ve doğruluğu kesin olarak nakledildiğine göre, Lebîd-i Yahudi[19] adında çok zararlı bir sihirbaz, Resul-i Ekrem (asm)’ı incitmek ve sıkıntıya sokmak için çok ilginç ve bir o kadar da etkili bir sihir yapmış. (Bir şekilde elde ettiği Peygamberimizin) saç tellerini sihri yaparken bir tarağın dişleri arasına sarmış. (Sihrini yaptıktan sonra bulunamasın diye) tarağı bir kuyuya atmış.

Resûl-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm Hazret-i Alî’ye ve Sahâbelere ferman etmiş: “Gidiniz, filan kuyuda bu çeşit sihrin âletlerini bulup getiriniz.” Gitmişler, aynen öyle bulup getirmişler. Her bir ipi açıldıkça, Resûl-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm dahi rahatsızlıktan hıffet buluyordu.

Resul-i Ekrem (asm), (birkaç gün rahatsızlıktan sonra) Hz. Ali ve bazı sahabelere, “Gidiniz, filan kuyuda bulunan şu şekildeki sihir âletlerini bulup getiriniz” diye emretmiş. Hz. Ali, yanında birkaç kişiyle gitmişler. Peygamber Efendimizin haber verdiği yerde bahsettiği sihir aletlerini bulup getirmişler. Tarağın dişleri arasında sarılı olan her bir ip açıldıkça Peygamberimiz (asm) dahi rahatsızlığından kurtulup hafifliyordu.

Hem nakl-i sahîh ile Ebû Hüreyre ve Huzeyfe gibi mühim zâtlar bulunduğu bir hey’ette Resûl-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm ferman etmiş ki: ضِرْسُ اَحَدِكُمْ فِي النَّارِ اَعْظَمُ مِنْ اُحُدٍ diye, birinin irtidâdıyla müdhiş âkıbetini haber vermiş.

Hem sıhhati ve doğruluğu kesin olarak nakledildiğine göre, Resul-i Ekrem (asm), Ebu Hüreyre[20] ve Huzeyfe[21] gibi önemli sahâbelerin olduğu bir mecliste “Sizden birinizin dişi cehennemde Uhud dağından büyük olacaktır” diyerek (orada bulunanlardan) birinin dinden çıkarak dehşetli bir akıbete uğrayacağını (yani imansız olarak öleceğini) haber vermiş.

Ebû Hüreyre dedi: “O hey’etten ben bir adamla ikimiz kaldık. Ben korktum. Sonra öteki adam, Yemâme Harbi’nde Müseyleme tarafında bulunup mürted olarak katledildi.”İhbâr-ı Nebevînin hakîkati çıktı.

Ebu Hüreyre şöyle demiş: “Peygamber Efendimizin bu sözü söylediği mecliste bulunanlardan en son bir adamla ben sağ kaldık. (Geri kalanların tamamı güzel bir akıbetle iman safında vefat etti.) (Efendimizin, “Cehennemde bir dişi Uhud dağından büyük olacak” dediği kişi) ben (miyim diye) korktum. Sonra öteki adam, Yemâme savaşında[22] Müseyleme[23] tarafında, dinden çıkanların safında iken mürted (dinden çıkmış) olarak katledildi. (Böylece ben de rahat bir nefes aldım. Efendimizin tehdidine uğramak korkusundan kurtuldum.) Böylece Peygamber Efendimizin verdiği (bir haber daha) haber (verdiği gibi) gerçekleşti.

Hem nakl-i sahîh ile Umeyr ve Safvân müslüman olmadan evvel, mühim bir mala mukābil Peygamber’in (asm) katline karar verip, Umeyr ise Peygamber’in (asm) katlini niyet ederek Medine’ye gelmiş. Resûl-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm Umeyr’i gördü. Yanına çağırdı. Dedi: “Safvân ile mâcerânız budur.” Elini Umeyr'in göğsüne koydu. Umeyr, “Evet” dedi, müslüman oldu.

Hem sıhhat ve doğruluğu kesin olarak nakledildiğine göre, Umeyr[24] ve Safvan[25] henüz Müslüman olmadan önce önemli ölçüde bir mala karşılık Peygamber Efendimizin katli için aralarında anlaşmışlar. Umeyr, Peygamber Efendimizi katletmek niyetiyle Medine’ye gelmiş. Resul-i Ekrem (asm), Umeyr’i gördüğü zaman yanına çağırmış. "Safvan ile aranızda şöylece karar kıldınız diyerek macerasını ona anlatmış. Ardından mübarek elini Umeyr’in göğsüne koymuş." Umeyr ise (hayretinden) sadece “evet” diyerek (Peygamberimizin kendisi hakkında verdiği, Mekke’de iki kişi arasında sır olarak konuşulan haberi) doğrulamış. Hemen orada Müslüman olmuş.

Daha bunlar gibi pek çok sahîh ihbârât-ı gaybiye vukū‘ bulmuş. Meşhur Kütüb-ü Sitte-i Sahîha-i Hadîsiye’de zikredilmiştir. Ve senedleriyle beyân edilmiştir.

Daha bunlar gibi (Peygamberimizin verdiği) pek çok gaybî haber (dediği zaman, dediği yerde ve dediği şekilde) gerçekleşmiş. Meşhur altı sıhhatli hadis kitaplarında zikredilmiş. Ve rivayet senetleriyle açıklanmış. (Doğruluğunda şüphe olmaksızın) sıhhatli bir şekilde (bize kadar ulaşmış.)

Bu risâlede beyân edilen vâkıâtın ekseri, tevâtür-ü ma‘nevî hükmünde kat‘îdir, yakînîdirler.

(19. mektup olan) Bu risalede açıklanan, zikredilen hadiselerin birçoğu, manevi tevatür derecesindedirler. Ve dolayısıyla (doğruluğunda şüphe olmayacak kadar gerçekliği) kesindirler, sapasağlamdırlar.

Başta Buhârî ve Müslim ki, Kur’ân’dan sonra en sahîh kitap olduklarını ehl-i tahkîk kabul etmiş.

(Bu risalede geçen mucize olaylarını hadis ilminin en dahi alimlerinden) başta Buhârî ve Müslim (kitaplarında zikrediyorlar) ki, tahkik ehli (hakikatleri en ince ayrıntısına kadar araştıran) âlimler bu iki zatın hadis kitabının Kur’ân’dan sonra en sıhhatli İslam kaynağı olduğunu kabul ediyorlar.

Ve sâir Sahîh-i Tirmizî ve Nesâî ve Ebû Davud ve Müstedrek-i Hâkim ve Müsned-i Ahmed ibn-i Hanbel ve Delâil-i Beyhakî gibi kitaplarda an‘anesiyle beyân edilmiştir.

Ve diğer (hadis imamlarından ve bu imamların kitaplarından mesela) Sahih-i Tirmizî[26] ve Sünen-i Nesâî[27] ve Sünen-i Ebu Davud[28] ve Müstedrek-i Hâkim[29] ve Müsned-i Ahmed İbn-i Hanbel[30] ve Delâil-i Beyhakî[31] gibi en makbul ve muteber hadis kitaplarında an’an’esiyle[32] açıklanmıştır.

Şimdi ey mülhid-i bîhûş! “Muhammed-i Arabî (asm) akıllı bir adam idi” deyip geçme. Çünkü şu umûr-u gaybiyeye dâir ihbârât-ı sâdıka-i Ahmediye, (asm) iki şıktan hâlî değil.

Şimdi ey kafası karışmış ve aklı bir hoş olmuş dinsiz adam! (Peygamberimizin mucizelerini görüp işitince) “Muhammed-i Arabî (asm) akıllı bir adam idi” diyerek geçip gitme! (Peygamberimizin elinden veya dilinden gerçekleşen bu mucizeleri sakın onun şahsına verme!) Çünkü gerçekleşen şu gaybî işlerle ilgili mucizeler hakkında iki seçenek vardır.

Ya diyeceksin ki: “O Zât-ı Kudsiye’de öyle keskin bir nazar ve geniş bir dehâ var ki, mâzî ve müstakbeli ve umum dünyayı görür, bilir. Ve etrâf-ı âlemi ve şark ve garbı temâşâ eder bir gözü; ve geçmiş ve gelecek bütün zamanları keşfeder bir dehâsı vardır. Bu hâl ise beşerde olamaz. Eğer olsa, Hâlik-ı Âlem tarafından verilmiş bir hârika, bir mevhibe olur. Bu ise tek başıyla bir mu‘cize-i a‘zamdır.”

(Bu seçeneklerden birisi) ya diyeceksin ki, “O kutsî insanda öyle keskin bir bakış ve öylesine geniş bir deha vardı ki, geçmiş ve geleceği ve hatta bütün dünyayı görür ve bilirdi. Ve âlemin her tarafını, hatta doğu ile batıyı aynı anda gözetleyecek kadar keskin bir gözü ve hatta geçmiş ve gelecek bütün zamanları ve o zamanlarda gerçekleşecek olayları keşfedecek derecede bir dehası vardı. Böyle bir hal ve durum ise bir beşerde bulunamaz. (Peygamber Efendimiz de sonuç itibariyle ölümlü bir beşerdir) şayet böyle bir deha Resul-i Ekrem (asm)’da bulunsaydı; bu deha ona âlemin yaratıcısı tarafından verilmiş bir harikalık ve bir mevhibe (Allah tarafından verilen bir ayrıcalık) olurdu. Böyle bir durum ise zaten tek başına en büyük mucizedir.

Veyahud inanacaksın ki, o Zât-ı Mübârek, öyle bir zâtın me’muru ve şâkirdidir ki, her şey onun nazarında ve tasarrufundadır. Ve bütün envâ‘-ı kâinât ve bütün zamanlar, onun taht-ı emrindedir. Defter-i kebîrinde her şey yazılıdır. İstediği zaman talebesine bildirir ve gösterir.

Veyahut şöyle inanacaksın ki, o mübarek zât, öyle bir zâtın görevlisi ve talebesidir ki, her onun nazarında (görmesine engel bir yer veya durum yoktur) ve tasarrufu altındadır (her şeyi irade ve kudretiyle çekip çevirir). Varlıkların tamamı bütün zaman dilimlerinde onun emri altındadır. Her şey O'nun en büyük defteri (olan Levh-i mahfuzda) yazılıdır. İstediği zaman talebesi (olan Resul-i Ekrem’e) bildirir ve gösterir.

Demek, Muhammed-i Arabî Aleyhissalâtü Vesselâm, Üstâd-ı Ezelîsinden ders alır. Öyle ders verir.

Demek ki, Muhammed-i Arabî (asm) ezelî üstadı olan Cenâb-ı Hak'tan ders alır. (Nasıl aldıysa) öylece (sahabelerine) ders verir.

Hem nakl-i sahîh ile Hazret-i Hâlid’i harb için Dûmetü’l-Cendel reisi olan Ükeydir’e gönderdiği vakit, ferman etmiş ki: اِنَّكَ تَجِدُهُ يَص۪يدُ الْبَقَرَ diye, bakar-ı vahşî avında bulacağını, kavgasız esîr edileceğini ihbâr etmiş. Hazret-i Hâlid gitmiş. Aynen öyle bulmuş. Esîr etmiş, getirmiş.

Hem sıhhati kesin olarak nakledildiğine göre, Hz. Halid[33] (bin Velid)’i savaş için Dûmetü’l Cendel[34] reisi olan Ükeydir’in[35] üzerine gönderdiği zaman şöyle buyurmuş ki, “Onu yabanî öküz avlarken bulacaksın” diyerek savaşmak için gittiği Ükeydir adlı kabile reisini vahşi öküz avında iken bulacağını, Ükeydir’in çatışma olmaksızın esir edileceğini haber vermiş. (Hz. Halid gitmiş. Peygamberimizin haber verdiği gibi Ükeydir’i aynı hal üzere (yabanî öküz avlarken) bulmuş. Esir edip Medine’ye getirmiş.

Hem nakl-i sahîh ile Kureyş, Benî-Hâşimî aleyhinde yazdıkları ve Ka‘be’nin sakfına astıkları sahîfe hakkında ferman etmiş ki: “Kurtlar yazılarınızı yemiş. Yalnız sahîfedeki esmâ-yı İlâhiyeye ilişmemişler.” Haber vermiş. Sonra sahîfeye bakmışlar. Aynen öyle olmuş.

Hem sıhhati ve doğruluğu kesin olarak nakledildiğine göre, Kureyş kabilesinin (Peygamberimizin mensup olduğu) Haşim oğulları[36] kabilesi aleyhinde (bazı maddeler) yazıp Kâbe’nin iç duvarına astıkları sayfa[37] hakkında; “Kurtlar yazılarınızı yemiş. O sayfadaki yazıdan geriye sadece Allah’ın isimleri kalmış” diye haber vermiş. Bunun üzerine Kâbe’yi açıp bahse konu sayfaya ne oldu diye bakmışlar. Tıpkı Peygamberimizin söylediği gibi olduğunu görmüşler.

Hem nakl-i sahîh ile “Beytü’l-Makdis’in fethinde büyük bir tâûn çıkacak” ferman etmişti. Hazret-i Ömer zamanında Beytü’l-Makdis fetholundu. Ve öyle bir tâûn çıktı ki, üç günde yetmiş bin vefeyât oldu.

Hem sıhhat ve doğruluğu kesin olarak nakledildiğine göre, “Kudüs’ün İslam eliyle fethedileceği zaman büyük bir taun (veba) çıkacak” diye buyurmuş. Hz. Ömer zamanında Kudüs fethedildi. Fethin ardından öyle bir taun (veba hastalığı) çıktı ki, üç günde yaklaşık yetmiş bin kişi vefat etti.

Hem nakl-i sahîh ile o zamanda vücûdu olmayan Basra ve Bağdad’ın vücûda geleceklerini ve Bağdad’a dünya hazinelerinin gireceğini;

Hem sıhhat ve doğruluğu kesin olarak nakledildiğine göre, Peygamber Efendimiz zamanında mevcut olmayan Basra ve Bağdat şehirlerinin kurulacağını ve zamanla Bağdat şehrine dünya hazinelerinin gireceğini,

ve Türkler ve Bahr-i Hazar etrafındaki milletler ile Arablar muhârebe edeceklerini; ve sonra onlar çoklukla İslâmiyet’e girecek, Arablara Arablar içinde hâkim olacaklarını haber vermiş. Demiş ki: يُوشِكُ اَنْ يَكْثُرَ ف۪يكُمُ الْعَجَمُ يَاْكُلُونَ فَيْئَكُمْ وَيَضْرِبُونَ رِقَابَكُمْ 

Ve (Müslüman) Arapların, Türklerle ve Hazar denizi etrafındaki milletlerle savaşacaklarını, daha sonra bu milletlerin çoklukla İslam dinine gireceklerini, sonraki yıllarda Araplara Araplar içinde hâkim olacaklarını haber vermiş. Ve ardından şöyle demiş: “İçinizde Arap olmayan milletlerin çoğalması yakındır. Onlar sizin mallarınızı yiyecekler ve boyunlarınızı vuracaklar.”

Hem ferman etmiş ki: هَلَاكُ اُمَّت۪ي عَلٰي يَدِ اُغَيْلِمَةٍ مِنْ قُرَيْشٍ diye, Emeviye’nin Yezîd ve Velîd gibi şerîr reislerinin fesâdını haber vermiş.

Hem buyurmuş ki, “Ümmetimin helaki (mahvolması), Kureyş’in sefihlerinin (düşük ahlakta, zevk ve eğlenceye düşkün olanlarının) elleriyle olacak” diyerek Emevî devletinin Yezid ve Velid gibi şerli reislerinin bozgunculuklarını haber vermiş.

Hem Yemâme gibi bir kısım yerlerde irtidâd vukū‘ bulacağını haber vermiş.

Hem başta Yemâme[38] olmak üzere bazı yerlerde dinden çıkma olaylarının gerçekleşeceğini haber vermiş.

Hem Gazve-i Meşhûre-i Hendek’de ferman etmiş ki: اِنَّ قُرَيْشًا وَالْاَحْزَابَ لَا يَغْزُون۪ٓي اَبَدًا وَاَنَا اَغْزُوهُمْ  diye, “Bundan sonra onlar bana değil, belki ben onlara hücum edeceğim!” Haber vermiş. Haber verdiği gibi çıkmış.

Hem meşhur Hendek savaşında[39] “Kureyş ve Ahzab[40] (bundan sonra) ebedi olarak bana hücum edemeyecekler; ben onlara hücum edeceğim” diyerek, “Bundan sonra onlar bana değil belki ben onlara hücum edeceğim” diye haber vermiş. Nasıl haber verdiyse öyle olmuş.

(Evet, İslam tarihine az da olsa göz atan rahatlıkla görebilir ki; Hendek savaşından sonra müşrikler tarafından Medine’ye yeni bir hücum yapılamadı. Aksine başta Hayber ve Mekke’nin fethi olmak üzere her daim Peygamberimiz (asm) ve ardından sahabeler müşriklere karşı taarruz ettiler.)

Hem nakl-i sahîh ile vefatından bir-iki ay evvel ferman etmiş ki: اِنَّ عَبْدًا خُيِّرَ فَاخْتَارَ مَا عِنْدَ اللّٰهِ diye, vefatını haber vermiş.

Hem sıhhat ve doğruluğu kesin olarak nakledildiğine göre, Peygamber Efendimiz (asm) vefatından bir iki ay önce şöyle buyurmuş: “Bir kul (iki şeyden birini seçme hususunda) muhayyer bırakıldı. O da Allah katında olanı tercih etti” diyerek kendi vefatını haber vermiş.

Hem Zeyd ibn-i Suvhân hakkında ferman etmiş ki: يَسْبِقُهُ عُضْوٌ مِنْهُ اِلَي الْجَنَّةِ diye Zeyd’den evvel bir uzvu şehîd edileceğini haber vermiş. Bir zaman sonra Nihâvend Harbi’nde bir eli kesilmiş. Demek en evvel o el şehîd olup ma‘nen cennete gitmiş.

Hem Zeyd İbn-i Suvhan[41] hakkında “Ondan bir uzuv cennete kendisinden önce gider” buyurarak Zeyd’den evvel bir organının şehid edileceğini haber vermiş. Bir müddet sonra (Hz. Ömer zamanında Sasanî devletiyle yapılan) Nihâvend Savaşında[42] Zeyd’in bir eli kesilmiş. Demek ki en önce Zeyd’in o eli şehid olup manen cennete gitmiş. (Böylece peygamberimizin verdiği haber aynen gerçekleşmiş.)

İşte bütün bahsettiğimiz umûr-u gaybiye, on kısım envâ‘-ı mu‘cizâtından birtek nev‘idir. O nevi‘den on kısmından bir kısmını söylemedik.

İşte buraya kadar bahsettiğimiz bütün bu gaybî işlerle ilgili mucizeler, Peygamberimizin on ana kısma ayrılan mucizelerinden sadece bir tek çeşididir. Bu çeşit mucizenin de sadece on kısmından birini bile söylemedik.

Şimdi bu kısımla beraber, i‘câz-ı Kur’âna dâir Yirmi Beşinci Söz’de gayet geniş ihbâr-ı gayb nevi‘nin dört nevi‘ni icmâlen beyân etmişiz.

Şimdi bu kısımla beraber, Kur’ân’ın mucizelerine dair 25. Söz adlı risalede oldukça geniş bir şekilde gaybî haberlerle ilgili mucizelerin dört ana bölümünü açıklamışız.

İşte buradaki nevi‘ ile beraber, Kur’ân’ın lisânıyla gaybdan haber verildiği o dört büyük nevi‘ ile beraber düşün. Gör ki, ne kadar kat‘î, şübhesiz, parlak, kuvvetli, kavî bir burhân-ı risâlettir ki, bütün bütün kalbi, aklı bozulmayan elbette îmân edecek ki, zât-ı Ahmediye Aleyhissalâtü Vesselâm Hâlik-ı Küll-i Şey’ ve Allâmü’l-Guyûb olan bir Zât-ı Zülcelâl’in resûlüdür. Ve ondan haber alıyor.[43]

İşte burada zikrettiğimiz mucize çeşidiyle beraber, Kur’ân’ın diliyle gaybdan verilen dört büyük mucize çeşitlerini beraber düşün. Böylece Peygamber Efendimizin gaybî haberler noktasındaki mucizelerinin ne kadar kesin ne kadar şüphesiz ne kadar parlak ne kadar kuvvetli ne kadar kuvvetli bir peygamberlik delili olduğunu gör. Bu delilleri gören bir kişi şayet aklı ve kalbi bütünüyle bozulmadıysa Hz. Muhammed’in peygamber olduğuna iman eder. Hz. Muhammed (asm), her şeyin yaratıcısı ve her şeyi en ince ayrıntısına kadar bilen ve celâl sahibi olan Allah’ın elçisidir. Ve bu gaybî işleri ondan haber alıyor.