İman ancak inkâr etmekle kalpten çıkar. Günahların doğrudan imanı götüren şeyler olmadığına ehli sünnet imamları ittifak etmiştir. Bununla birlikte günahların kabir ve Cehennem azaplarına sebep olma ihtimali olduğu gibi günahlara aldırış etmeden devam etmenin kalbi kararta karata zamanla insanı imandan çıkarabileceği bildirilmiştir.

İnsanın günah işlediği halde imandan çıkmamasının sebebi ise günahlara kolayca düşebilecek bir yaratılışta olmasıdır.

Çünkü insanın akıl ve kalbi bir şeyin yanlışlığını kabul ettiği halde, hissiyat, heves ve vehim hüküm etse aklın sözünü dinlemez; az ve ehemmiyetsiz bir hazır lezzeti ileride alacağı gayet büyük bir mükâfata tercih eder. Ve az hazır bir sıkıntıdan ileride göreceği büyük bir azabdan daha çok çekinir. Çünkü insandaki vehim, heves ve his ileriyi görmüyorlar; belki inkâr ediyorlar. Nefis dahi yardım etse imanın mahalli olan kalp ve akıl susar, mağlub olurlar.

Öyleyse büyük günahları işlemek imansızlıktan gelmiyor. Belki hiss, heves ve vehmin galib gelmesiyle, aklın ve kalbin mağlubiyetinden ileri gelir. Hem fenalık ve hevesat yolu tahrib olduğu için gayet kolaydır. İnsi ve cini şeytanlar, insanları o yola çabuk sevk ediyor. İnsanın aklı ve kalbi yani imanı razı olmadığı halde nefis ve heveslerine mağlup olarak günahlara düştüğünün delili, hemen arkasından pişmanlık duymasıdır. Lema’lar mecmuasında 13. Lem’a'da bu konuda detaylı malumat ve izahlar mevcuttur.